در مورد نقص ارزش شهادت و گواهى زنان نسبت به مردان، بايد توجه نمود كه در آيين دادرسى اسلام، شهادت زن همچون شهادت مرد، به عنوان يك اصل پذيرفته شده است، اگر چه در برخى موارد (در بعضي موارد شهادت مردان جايگاهي ندارد) قدرت اثبات شهادت مرد و زن متفاوت است و شهادت دو زن، برابر با شهادت يك مرد دانسته شده است.
«وَ اسْتَشْهِدُوا شَهيدَيْنِ مِنْ رِجالِكُمْ فَإِنْ لَمْ يَكُونا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَ امْرَأَتانِ مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَداءِ؛[بقره/282] و دو نفر از مردان (عادل) خود را (بر اين حقّ) شاهد بگيريد! و اگر دو مرد نبودند، يك مرد و دو زن، از كسانى كه مورد رضايت و اطمينان شما هستند، انتخاب كنيد!»

در اين مورد نيز بايد توجه كرد كه نقص دانش انسان، ضرورت وحي را ايجاد كرده، و ما با دلايل يقيني مي دانيم كه دستورات الهي، همه ناشي از حكمت و عدالت است. و در مقابل آن تسليم هستيم. اگر چه نتوانيم حكمت و علت احكام را كشف كنيم. البته بعضي از حكمت ها را مي توانيم با عقل ناقص خود بيان كنيم كه در اين جا تقديم مي شود:

1- اصل در اسلام، عدالت است، بر خلاف جوامع غربي كه ضابطه حقوق زن و مرد را تساوي قرار داده اند. و آن جا كه شرايط و استعدادها متفاوت است، تساوي مي تواند منجر به ظلم شود. و نشانه غلط بودن تساوي اين است كه غربيان ، هرگز نمي توانند شعار تساوي را به طور كامل محقق كنند. و در دوره هايي كه بيشتر بر تساوي تكيه كرده اند، جفاي بيشتري در حق زنان نموده اند.

2-  اصولًا شهادت «حق» نيست تا آنجا كه شهادت دو زن برابر شهادت يك مرد محسوب شده است، او را محروم از حق تلقى كنيم بلكه شهادت «تكليف» است. و آن جا كه در جامعه، تكليف كمتري براي زن بيان شده، در حالت عادي، اعتراض برانگيز نيست.

3-  در بعضي موارد، شهادت مردان بي اعتبار است. و همين نشان دهنده اين است كه تفاوت احكام شهادت، به دليل نگاه تبعيض آميز نيست. بلكه واقعيت ها جامعه انساني مد نظر قرار گرفته اند. مثلا در جايي كه فرزندي متولد شود و چند لحظه بعد از دنيا برود، ممكن است نزاع هاي بسياري درباره مساله ارث به وجود بيايد، در نتيجه يك طرف نزاع، منكر تولد زنده طفل بشود، كه در اين جا شهادت زنان تنها، شهادت مقبول است. و به شهادت مردان اعتنايي نمي شود. مسائل ديگري نيز وجود دارد كه در آن ها، شهادت مرد، قابل اعتناء نيست.

 4- نظام خلقت مستلزم اين است كه زنان به دليل وظايف مادري، و طبع لطيف تر، بيشتر در منزل بمانند. و حضور در صحنه هاي اجتماعي كه مستلزم كارهاي سخت و خشن است، به مردان سپرده شود. بنابر اين در عمده نزاع هايي كه در اجتماع رخ مي دهد، زنان حضور فعالي ندارند تا به عنوان شاهد مطرح باشند. و با توجه به اينكه اقامه شهادت، بعد از تحمل شهادت است، بايد پرسيد آيا اگر از زنان توقع داشتيم كه صحنه نزاع را تماشا كنند، تا بعد در دادگاه اقامه شهادت كنند، لطفي در حق آن ها كرده ايم؟

به هر حال بايد مجددا تاكيد كرد كه علت اصلي احكام در نزد خداي متعال است و ما تنها به بعضي از جوانب آن، مي توانيم پي ببريم.